فوتبال؛ فرشته یا هیولا؟

به گزارش خبرنگار سرخ نیوز، روز گذشته و در جریان روز دوم از مسابقات گروه B جام جهانی 2022 قطر، تیم ملی ایران برابر ولز به پیروزی 2 بر صفر رسید تا این نتیجه با توجه به تساوی شب گذشته آمریکا و انگلیس، فوتبال ایران را به تحقق رویایی چند دهه‌ای امیدوار سازد.

این نتیجه فارغ از تمام موضوعات فنی اش و البته فارغ از این موضوع که چرا سرمربی تیم ملی در دیدار اول با همین ترکیب تیمش را روانه می دان نکرد تا آنگونه در مخمصه انگلستان اسیر نشویم، از ابعاد دیگری نیز قابل بررسی است. اینکه این برد سبب شد تا بخشی از جامعه به شادمانی بپردازند و برخی دیگر به علت مسایل داخلی کشور از کنار آن عبور کنند، گویای یک حقیقت مهم و نادیده گرفته شده از سوی مسئولان است؛ مسئولانی که همواره در وادی شعار از جدایی سیاست از فوتبال گفته‌اند اما وقتی به بزنگاه‌هایی چون همین دیدار دوم تیم ملی در جام جهانی رسیده اند، آن کار دیگر کرده اند.

تیم ملی ایران

فوتبال پدیده ای اجتماعی است که دردمندانه باید معترف شد که نه در این کشور و در نه هیچ جای دیگری از این کره خاکی هرگز از سیاست جدا نبوده است. مگر می توان میزبانی همین کشور قطر در جام جهانی 2022 را عاری از مسایل سیاسی و بده بستان‌های پشت پرده دانست؟ آیا در قلب اروپا و در همین ماجرای مالکیت برخی باشگاههای بزرگ و اسمی، رد پای سیاستمداران دیده نمی شود؟ آری، فوتبال، این لعبت جهان شمول را نمی توان از سیاست جدا کرد اما در کنار این مسایل فوتبالی آلوده به سیاست، اگر بپذیریم که حوادث داخل مستطیل سبز و اساسا کارکرد فوتبال باید در خدمت تمام جامعه باشد، می بایست از خطری که ممکن است همین فوتبال برای جامعه داشته باشد دوری کرد؛ خطری به نام دوقطبی شدن جامعه با ابزار فوتبال.

فوتبال به همان اندازه ای که می تواند تزریق کننده شور و هیجان به جامعه باشد، خطرساز نیز هست و لذا آنهایی که این روزها قصدشان دمیدن به طبل خودی و غیر خودی است اگر دست از سر فوتبال برندارند و اجازه ندهند این جریان مسیر درست خود را طی کند، بی شک روزی می رسد که جامعه بیش از هر زمان دیگری حس تنفر خود را از این رشته ورزشی بروز دهد.

تیم ملی ایران

آنهایی که در یک بازی، تیم ملی را مایه شرمندگی خود و در بازی دیگر افتخار این آب و خاک می دانند بیش از هر عنصر دیگری برای این جامعه و این فوتبال مخرب هستند.

فوتبال برای همه است و ایضا تیم ملی هم اما سوگمندانه رد پای افرادی در حاشیه همین فوتبال دیده می شود که فوتبال را نه برای فوتبال و در خدمت جامعه که در مسیر نیل به اهداف شخصی و باندی و حزبی خود می خواهند و آنها را باید خطرناکترین رقبای تیم ملی دانست؛ رقبایی که می توانند از فرشته فوتبال هیولای هفت سر بسازند و ....