واکنش پیشکسوت کشتی به مهاجرت: نمی خواهم علی حیدری باشم!

به گزارش سرخ نیوز، علیرضا حیدری در گفت‌وگویی درباره اینکه چندی پیش امیررضا خادم، او را بهترین گزینه برای کاندیداتوری در هیئت رئیسه اتحادیه جهانی خوانده بود، اظهار داشت:

من واقعاً در این فضا نیستم؛ هم موضوع وقت هست و هم علاقه‌مندی و اولویت؛ فعلاً مسائلی دارم که باید آنها را مورد توجه قرار دهم. با توجه به اینکه ایران نیستم باید تمام‌وقت روی موضوع یادگیری زبان وقت بگذارم. موضوعات جدیدی برایم پیش آمده است که فرصت این کار را ندارم؛ اگر ایران بودم شاید به آن فکر می‌کردم.

خیلی‌ها فکر می‌کنند من اینجا راحت‌ترم و وقت آزاد بیشتری دارم در حالی که این‌طور نیست. وقتی آدم می‌ر‌ود زندگی از تعادل خارج می‌شود. آنجا دیگر علیرضا حیدری نیستم و نمی‌توانم با این اسم زندگی کنم. باید یک‌سری موضوعات را جا بیندازم که شرایطم درست شود؛ داستان مهاجرت این است. شاید بعدها برگردم اما الآن باید آنجا شرایطی را برای خانواده و خودم مهیا کنم و چیزهایی یاد بگیرم که قبلاً یاد نگرفتم.

من اکراه دارم پول از ایران ببرم، یعنی از نظر اعتقادی درست نمی‌دانم پولی را که در ایران درآوردم آنجا خرج کنم. فکر می‌کنم این پول باید در خود ایران خرج شود. پول عمده‌ای هم با خودم نبردم، در حد معمولی. باورم این است که باید دوباره آنجا بسازم و پول دربیاورم. زبانم را می‌خوانم و باید از جایی شروع کنم. قسمت عمده زندگی من با اسم علیرضا حیدری در ایران گذشت. در ایران آدم قابل اعتنایی بودم که خیلی کارها خودش انجام می‌شد، اما آنجا یک آدم معمولی‌ام و اصولاً هم خودم را جایی معرفی نمی‌کنم و می خواهم ببینم در میانه زندگی، می‌توانم از نو بسازم. می‌خواهم سایه علی حیدری را از سرم بردارم. دوست نداشتم زندگی جدید را بر پایه سابق بنا کنم، حتی بچه‌هایم باید خودشان زندگی‌شان را بسازند.

به خاطر اینکه در کشتی بودم خیلی فرصت‌ها را از دست دادم. از بچگی کامپیوتر و زبان نخواندم در حالی که در عصر جدید هر کسی زبان دوم و سوم نداند، دیسیپلین نشناسد و روابطی که بر اساس ساختار درست باشد را نداند، کاری از پیش نمی‌برد. در ایران احتیاجی نداشتم در صف بایستم، تعارفم می‌کردند که آن جلو قرار بگیرم. کارهای اداری خودش پیش می‌رفت و من پیش رئیس مجموعه چایم را می‌خوردم. در واقع از بخشی از زندگی‌ام پریدم، بخشی را که باید زندگی می‌کردم و یاد می‌گرفتم، از 16-17 سالگی تا پایان دوره قهرمانی. الآن دارم آن سن را زندگی می‌کنم و این درک دیگری برای من ایجاد کرده و گویی دارم واحد جدیدی از زندگی را پاس می‌کنم.

در ایران سوپرمارکت نمی‌رفتم، اما حالا اینجا کسی من را تحویل نمی‌گیرد، با بقیه هیچ فرقی ندارم، خودم بچه‌ها را به مدرسه می‌برم، خرید می‌کنم و احساس می‌کنم همه اینها یک جور دیگری من را می‌سازد و دنیای دیگری را به من معرفی می‌کند. به چنین چالشی نیاز داشتم، اگر در ایران می‌ماندم با همان داشته‌هایم پیر می‌شدم. تمام تخته زندگی من پاک شد و باید دوباره چیزهای جدیدی یاد بگیرم، کارهایی که باید در 20 سالگی دنبالش می‌رفتم، اما امروز با شرایط دیگری می‌آموزم تا 60 سالگی دیگر آدم به‌روزی باشم و از این بابت هم خوشحالم.

او نظرش را گفته و به من هم لطف داشته اما من علاقه‌ای به این کار ندارم و واقعاً نمی‌خواهم این کار را انجام دهم. احساس می‌کنم در دنیا برای کشتی نمی‌خواهند کاری انجام دهند و حتی اگر تو بخواهی کاری انجام دهی آنها نمی‌خواهند. علاوه بر آن امروز در ایران صحبت از قیمت گوشت و مرغ و این چیزهاست. با تمام احترامی که برای کشتی‌گیران قائلم و می‌دانم آدم‌های زحمتکشی هستند و حق هم دارند که به دنبال بهبود شرایط زندگی خود باشند چون تمام جوانی‌شان را در این راه می‌گذارند، اما اولویت کشور ما اکنون ورزش و کشتی نیست.

حتی اگر بخواهم در این فضا بیایم، ‌می‌دانم اولویت اصلاً ورزش نیست. ما به خاطر عشق‌مان می‌آییم، ولی خیلی‌ها دیگر به این چیزها اهمیت نمی‌دهند. اولویت‌های کشور عوض شده و می‌دانم کسی دنبال چنین موضوعی نیست که ما در اتحادیه جهانی نماینده داشته باشیم. چرا باید وقتم را بگذارم، در حالی که می‌دانم مسائل اصلی ایران چیزهای دیگری است؟

چهار جوان با عشق تمرین می‌کنند و من این را عمیقاً درک می‌کنم، اما اینقدر عاقل شده‌ام که خودم را به سُخره نگیرم و در حالی که دغدغه امروز اصلاً این فضا نیست، وارد بازی شوم.

فکر می‌کنم دبیر برای این کار خوب باشد. کسی باید رئیس فدراسیون شود که ساختار جامعه ما را خوب بشناسد، روابط و ضوابط را هم درک کرده و هم بلد باشد. البته خیلی هم ضوابطی نیست و روابط پررنگ‌تر است و دبیر آنها را می‌شناسد. دبیر باید جاهایی، در یک فضاهایی بیشتر دقت کند که از جنس اجتماعی است، البته او خوب هم کار کرده و روش رابطه برقرار کردن با این نوع مدیریت را بلد است. من جنسِ این روابط نیستم. نمی‌خواهم روی آن اسم هوشمندی بگذارم، اما او برای این جریان ساخته شده و امروز هم مدیریت جامعه ما از همین جنس است. من این شکلی بلد نیستم. نمی‌گویم با هر چیزی نمی‌توانم کنار بیایم، آدم‌ها باید شکل ظرف‌‎شان بشوند، ولی من گاهی نمی‌توانم شکل ظرف را به خودم بگیرم. مشکل هم از ظرف نیست، مشکل از من است. دبیر آدم باهوشی است به ذات و با ساختار روابط این فضایی که در آن زندگی می‌کنیم، خوب هماهنگ است.

بیشتر از یکی دو تا کشتی ندیدم، یکی رحمان عموزاد و یکی هم امیررضا معصومی. اتفاق می‌تواند ضربه فنی شدن یک کشتی‌گیر باشد. وقتی در همه اوزان نتیجه مطلوب نیست، این دیگر اتفاق نیست و باید به آن فکر کنیم که چه‌چیزی مشکل داشته است. بدنسازی، فنی یا چیزهای دیگر. مشکلی که ما داریم این است که یا اصلاً کمیته فنی نداریم یا اینکه فرمالیته است. کمیته فنی باید باشد، حتی اگر نظرات متناقض هم باشد، خوب است. اینکه کمیته فنی ما محدود شود به یکی دو آدم، کاری پیش نمی‌رود. کار فنی ابعاد مختلفی دارد، اگر حتی یکی از آنها بلنگد روی نتیجه تأثیر می‌گذارد. آدم باسواد و دلسوز بیاید، البته گاهی برخی آدم‌ها می‌آیند که دوست ندارند آدم موفق شود. دوره‌ای که من کشتی می‌گرفتم برخی مربیان از موفقیت من ناراحت می‌شدند، با اینکه با نتیجه من خودش هم موفق می‌شد، ولی دوست داشت ببازم.

زمان ما دارو و مکمل به این شکل نبود. کسی باید کنار تیم باشد که بفهمد دارو و مکمل را باید از کدام بِرند و کدام کارخانه تهیه کرد. ویتامین از کجا باشد. امروز رقابت بین بِرَندهاست و همین کیفیت کار بدنی را بالا می‎‌برد. مربی تغذیه باید متخصص باشد. برای هر قسمت باید یک نفر تصمیم بگیرد که کاملاً آگاهی دارد. در کار و بیزینس ما هم همینطور است. درگیر منیت باشیم کمک نمی‌گیریم یا اینکه طوری رفتار می‌کنیم که آدم‌ها رغبت نمی‌کنند بیایند. نمی‌گویم اینها اینطور هستند، ولی باید طوری عمل کرد که کمیته فنی حتماً باشد و نظرات مختلف شنیده شود. یک موضوع دیگر اینکه حاشیه و زد و خورد ما زیاد است. یک گروه در کشتی، گروه دیگر را می‌زند. آنقدر کار داریم که فرصت دشمنی کردن و این حرف‌ها را نداریم. باید کار کنیم، همه کمک کنند تا کار این فرمی پیش برود. خودمان حاشیه الکی برای کشتی درست نکنیم.

خیلی آدم درجه یک در دنیا می‌شناسم از هنرپیشه و خواننده و ... که کار درجه یک ارائه می‌دهند، در همین ایران خودمان هم هستند، آنها به خیلی چیزها ورود نمی‌کنند. در مقابل بعضی آدم‌ها موضوع برای خودشان ایجاد می‌کنند در حالی که هر چقدر کار آرام‌تر باشد، بهتر پیش‌ می‌رود. قطعاً باید برای نتیجه مسابقات آسیایی فکر کنیم. نباید ایران سوم آسیا شود، اگر به بقیه هم نمی‌گوییم، لااقل خودمان باید بفهمیم چرا اینطور شد. البته اینکه بعد از مسابقه بفهمیم ایراد چه بوده هم اشکال است، اما اینکه حداقل بفهمیم، مهمترین کاری است که بعد از شکست باید انجام شود تا جلوی آن را بگیریم. از نظر من چیزی در دنیا شانسی نیست. مهندس هواپیما نمی‌سازد و بعد بگوید سوار شوید تا ببینیم ایرادش چیست، اینطوری کلی آدم می‌میرند. برخی کارها اینطور است، باید تا وقتی به اجرا درنیامده همه ایرادهایش گرفته شود. یعنی باید به صد برسی و بعد آن کار را انجام دهی. گاهی اوقات ما آن نقطه صد را در نظر نمی‌گیریم.

من از زورآباد با یک کفش پاره آمدم، تعارف هم نمی‌کنم و نمی‌خواهم تختی هم بشوم. حقیقتاً فضای اتحادیه جهانی برای من جذاب نیست، وقتش را هم ندارم. زندگی جدیدم این اجازه را به من نمی‌دهد. هر کسی می‌گوید من برای این فضا مناسبم، لطف دارد. آدم‌های بهتر از من هم هستند. حداقل کشتی ما چند آدم درجه یک برای این فضا دارد، حالا اینکه چرا نمی‌خواهند آنها را ببینند، نمی‌دانم. من که نمی‌توانم بیایم، اما هستند کسانی که هم تخصصش را دارند و هم دل‌شان می‌سوزد و می‌توانند این کار را انجام دهند. ضمن اینکه احساس می‌کنم کشتی اصلاً در اولویت نیست. این اولویت را هم من و دوستانم در کشتی تعیین نمی‌کنیم. تلاش کنم که به آنجا (اتحادیه جهانی) برسم، هم فایده‌ای ندارد.

امیررضا خادم یکی از آدم‌هایی است که می‌تواند در آن جایگاه قرار بگیرد. نمی‌گویم کشتی 50 تا آدمِ مناسب و شایسته برای این جایگاه دارد، با این حال پنج شش نفر هستند، ولی نمی‌خواهند آنها را ببینند و آنها از ورزش دور شده‌اند، کسانی که قبلاً موفق شدند و آبرو کسب کرده‌اند، اما اکنون خانه‌نشین هستند. از این موضوع ناراحت می‌شوم، آدم‌هایی که از قدیم دوست‌شان داشتم و عکس‌شان را جمع کرده و طرفدارشان بودیم، جای آنها خالی است. چرا نباید پذیرای اینها باشیم؟ فقط کافی است چشم‌مان را باز کرده و خوب ببینیم. من برای کشتی کشورم آرزوی موفقیت دارم. خیلی دوست دارم اتفاقات خوب برای کشتی و مردم بیفتد. جزو خانواده کشتی هستم، اینجا بزرگ شدم و خیلی هم به آن متعصبم، امیدوارم آنهایی که باید، متوجه این موضوع شده و بدانند ورزش چه سهمی در سلامت جامعه، برکت و اعتمادبه‌نفس جامعه‌مان دارد و دست از نگاه سطحی به این موضوع بردارند.