بهروز رهبری فرد: دربی بی ریختی دیدیم/ من هم بودم فحش می دادم و بطری پرت می کردم

به گزارش خبرنگار سرخ نیوز، صد و دومین دربی پایتخت یکی از پرحاشیه ترین و جنجالی ترین بازی های تاریخ این دو تیم لقب گرفت. دیداری که با فراز و نشیب های فراوان در نهایت با نتیجه مساوی 1-1 به پایان رسید اما داستان های مربوط به دربی بعد از سوت پایان هم همچنان ادامه دارد و دو تیم و اعضای آن ها به هیچ عنوان قصد عقب نشینی ندارند.

خلاصه بازی پرسپولیس ۱ استقلال 1 (خلاصه دربی 102 با VAR)

بیشتر ببینید

23 آذر 1402 | ساعت 18:49

بیشتر ببینید

برای بررسی شرایط دربی و جدل های پیرامون آن، به سراغ بهروز رهبری فرد رفتیم. کسی که خود در دوران بازی اش، از دربی باز ها بود و همواره پای ثابت تمام جنگ های درون زمین. گفت و گو با مدافع سابق پرسپولیس را در ادامه می خوانید.

اگر موافق باشید، صحبت را از دربی عصر پنجشنبه آغاز کنیم. دیداری که طبق معمول پر حاشیه و جنجالی دنبال شد و درنهایت دو تیمی که دو سبک متفاوت از فوتبال را به نمایش می گذاشتند، با نتیجه تساوی به کار خود پایان دادند.

به نظر من یکی از بی ریخت ترین دربی های تاریخ را دیدیم. اگر در نیمه اول آقای بیرانوند درون دروازه پرسپولیس نمی ایستاد و به قول فوتسالی ها «پاور پلی» انجام می شد هم هیچ اتفاقی نمی افتاد چون استقلال از نیمه زمین خود به این سمت نمی آمد. این واقعا چه فوتبالی است که مردم باید 45 دقیقه آن را تحمل کنند؟ در نیمه دوم استقلال یک مقدار جلو آمد اما دو تیم فقط صاحب یکی، دو فرصت شدند که این تک موقعیت ها در فوتبال محلی هم اتفاق می افتد. روی صحبت من با بازیکنان و اعضای کادرفنی دو تیم است. مردم به این دو تیم علاقه دارند و سالی دو بار، فرصت تماشای بازی این دو تیم را دارند. در سطح جهان وقتی دربی های حساس و مهم برگزار می شود، همه لذت بخش است. از گل و اخراج گرفته تا موقعیت های پرشمار روی دروازه های طرفین. دربی روز پنجشنبه ما اما هیچ چیزی درونش نداشت جز این که درباره VAR مدام صحبت می شود. الان اگر از دو تیم سوال شود که عملکرد فنی شما در دربی چطور بود، نمی دانم که چه جوابی دارند. پرسپولیس چه اقدامی برای گلزنی در طول جریان بازی انجام داد؟ اگر مدافع و دروازه بان استقلال مرتکب اشتباه نمی شدند، پرسپولیس به گل می رسید؟ استقلال هم اگر VAR نبود می توانست به پنالتی برسد و گل بزند؟

این در حالی است که دو سرمربی شناخته شده و با دانش و جوان روی نیمکت هر دو تیم حضور دارند.

اتفاقا تعجب من هم از همین است که مگر می شود دو تیم بزرگی که کادرهای فنی ای دارند که خیلی خوب صحبت می کنند و کری می خوانند، در زمین هیچ چیزی برای ارائه نداشته باشند. اگر اهل کری خواندن هستید، باید حرف هایتان را درون زمین بزنید. وگرنه من هم می توانم در خانه و از زیر لحاف بشینم و کری بخوانم. درستش این است که درون زمین نشان دهیم که «چند مرده حلاج» هستیم. من به عنوان یک بیننده تلویزیونی معتقدم که دو تیم هیچ حرفی نداشتند. قطعا اگر من هم در آن سرما پول بلیت می دادم و به استادیوم می رفتم، از عصبانیت فحش می دادم و بطری پرت می کردم! چون از خودم می پرسیدم که من برای چه به استادیوم آمدم؟ آمدم چه چیزی را ببینم؟ آیا فقط آمده بودم که تنش و درگیری دو نیمکت را ببینم؟ البته که آقا یحیی وارد حاشیه نشد و کارش را در سکوت دنبال کرد اما از نیمکت استقلال واقعا یک سری رفتارها بعید بود. جواد نکونام، مهدی هاشمی نسب و علی سامره از بزرگان فوتبال ما هستند و نباید یک سری رفتارها را انجام دهند چرا که در این صورت، دیگر توقعی از آن بازیکن جوان درون زمین نمی رود. زمان ما، می خواستیم در زمین دعوا کنیم اما 10 نفر از بیرون جلوی ما را می گرفتند. امروز اما ظاهرا این قصه برعکس شده است.

به نظر می آید که همه در آن جو پر تنش و پر هیاهوی دربی حل می شوند حتی اگر شخصیت های بزرگی باشند و شاید یکی از دلایل کیفیت پایین فنی دربی هم همین حساسیت های بالا باشد.

من قبول دارم که استرس و فشار زیادی روی همه در بازی دربی وجود دارد ولی الان تمامی چیزهایی که یک فوتبالیست برای کیفیت خوب نیاز دارد، برایش فراهم است. تغذیه، تمرین، بدنسازی، اردو، هتل و پول هایشان کاملا سر جایش است. زمان ما که این خبرها نبود! یک سال قرارداد می بستیم و دو سال بعد پول مان را می گرفتیم. فوتبالیست های الان برای چی نباید خوب باشند؟ ماشین خوب ندارند؟ خانه خوب ندارند؟ درآمدشان پایین است؟ من می گویم اگر شما نتوانید جلوی استرس خود را بگیرید، پس برای چه آن جا هستید؟ زمان ما 120 هزار تماشاگر به استادیوم می آمد، الان اما نصف استادیوم پر می شود. اگر قرار است فوتبال شما در این حد باشد که اگر تماشاگران از 10 هزار نفر بشوند 20 هزار نفر پای شما درون زمین بلرزد، نمی شود روی شما اسم فوتبالیست گذاشت.

آن چه که از دربی های دهه 60، 70 و 80 به یاد داریم، این است که همیشه استادیوم به شکل کامل پر بوده و در هر دو تیم، ستاره های بزرگی حضور داشتند که اسم و رسم شان تکرار نشدنی است. با این حال، بازی های آن زمان استقلال-پرسپولیس به مراتب با کیفیت تر و دیدنی تر بوده.

در آن زمان چهره هایی نظیر علی پروین و ناصر حجازی یا منصور پورحیدری روی نیمکت دو تیم می نشستند و بازیکنانی در زمین بودند که اسم شان را تریلی نمی توانست بکشد. من می پذیرم که دربی حساس است. ولی مگر در کشورهای دیگر دربی نداریم؟ الکلاسیکو بین بارسلونا و رئال مادرید دربی نیست اما مگر از آن بازی حساس تر در جهان داریم؟ ببینید چه نتایجی در آن رقم می خورد. اما اینجا دو تیم به محوطه جریمه یکدیگر نمی رسند و این دیگر ربطی به حساسیت و استرس ندارد.