تونی فرگوسن : گور بابای بازنشستگی!

به گزارش خبرنگار سرخ نیوز، تونی فرگوسن یکی از بزرگترین و محبوب ترین ستاره های ام ام ای، به تازگی 40 ساله شد اما همچنان اعتقادی به آویختن دستکش هایش و اعلام بازنشستگی ندارد. شاید او هیچوقت نتوانست قهرمان اصلی دسته وزنی سبک وزن ( 70 کیلوگرم ) سازمان UFC شود اما رکورد 12 پیروزی متوالی او در دسته وزنی سبک وزن و نابود کردن حریفانش تا ابد در کتاب تاریخ این رشته به یادگار خواهد ماند.

فرگوسن در آخرین مبارزه خود با رای متحد داوران به پدی پیمبلت باخت تا در کنار بی جی پن به رکورد 7 شکست متوالی برسد! با اینکه تقریبا تمام هواداران از تونی میخواهند که بازنشسته شود و بیشتر از این به خودش آسیب وارد نکند اما او همچنان قصد ادامه دادن دارد: «من افتخاراتی بدست آوردم. رکورد بیشترین تعداد پیروزی رو بدست آوردم. رکورد باختن رو دارم، مبارزه ی برتر رویداد رو دارم، مبارزه ی برتر سال رو دارم. من به همه این افتخارات رسیدم و ماموریت های جانبی رو با موفقیت پشت سر گذاشتم. پس واسم سخت بود که یه دلیلی پیدا کنم که بازم مثل سابق انگیزه داشته باشم برای مبارزه کردن اما همیشه یه چیزی توی این بازی پیدا میشه که تو رو تشویق کنه به ادامه دادن.

من الان در چنین موقعیتی هستم و به یک تلنگر نیاز داشتم با 2 تا جراحی که انجام دادم. من از ناحیه رباط مصدوم شده بودم و یه تلنگری واسم شد که اومدم و دخل آنتونی پتیس رو آوردم. من همین الانش هم جزو اسطوره های این رشته هستم و اسمم وارد لیست تالار مشاهیر خواهد شد و همه اینو میدونن. من بازنشسته نمیشم. هر زمانی که آسیب ببینم، با حس انتقام جویی برمیگردم چون همون طور که گفتم ما به یک تلنگر نیاز داریم واسه اینکه به خودمون بیایم و فقط خودمون هستیم که میتونیم به خودمون کمک کنیم. هیچکس بهمون نمیگه که چه غلطی بکنیم.»

تونی فرگوسن حدودا یک ماه پیش اعلام کرد که 2 جراحی انجام داده و آماده تر از قبل به مبارزات بازخواهد گشت. آخرین پیروزی فرگوسن به سال 2019 و رویداد UFC 238 برمیگردد که او موفق شد دونالد سرونی را شکست دهد. پس از این مبارزه بود که پاندمی کرونا شروع شد و مبارزه ی مورد انتظار او با حبیب نورماگومدوف بارها و به دلایل مختلف لغو شد و فرگوسن در نهایت به مصاف جاستین گیچی رفت که آغاز مسیر سراشیبی برای او بود. تونی پس از ناک اوت فنی شدن در مقابل جاستین گیجی و دریافت آسیب شدید در طول 5 راند، به چارلز اولیویرا، بنیل داریوش، مایکل چندلر، نیت دیاز، بابی گرین و پدی پیمبلت باخت و حدودا 5 سال است که طرفداران او پیروزی مبارز مورد علاقشون رو ندیده اند.

تونی فرگوسن اما میگوید که تا وقتی از نظر فیزیکی توانایی مبارزه کردن داشته باشد به این شغل ادامه خواهد داد: «تا زمانی که چرخام از کار نیوفتن به مبارزه کردن ادامه خواهم داد. گور بابای بازنشستگی. من سالهاست که رقابت میکنم و اهل رقابتم. در 3 رشته ورزشکار بودم (فوتبال آمریکایی، بیسبال، کشتی). میخوام برگردم و دوباره مثل قدیم فوتبال بازی کنم. میخوام دوباره هر کاری که دلم میخواد بکنم چون من اینجور آدمی هستم. نمیخوام بگم که من سوختم ولی در ام ام ای من سوخت دادم. در دوران کرونا من به ادامه دادن این رشته کمک کردم زمانی که هییچکس حاضر نمیشد سر کمربندش مبارزه کنه. اون حبیب ترسو برگشت خونشون پیش مامانش. کانر به همه میگفت که توی خونه هاتون بمونید. من تنها کسی بودم که پشت فرمون لعنتی نشسته بودم تا برم و مبارزه کنم.»

نظر شما در مورد این طرز فکر تونی فرگوسن چیست؟ آیا علاقه داشتن به ادامه دادن به کاری که بهش علاقه داره، ارزشش را دارد که آسیب ها و صدمات جبران ناپذیرش را نادیده بگیرد؟