جام جهانی 2022/ استثمار اروپا چگونه فوتبال را تحت تاثیر قرار می‌دهد؟

به گزارش خبرنگار سرخ نیوز، بر اساس داده‌های منتشر شده توسط ترانسفرمارکت و تجزیه و تحلیل صورت گرفته، اگر تیم‌های جام جهانی 2022 را بررسی کنید، متوجه می‌شوید که اغلب بازیکنان انگلیسی 95 درصد از دوران حرفه‌ای خود را در لیگ‌های داخلی سپری کرده‌اند.

برعکس این موضوع معمولاً در مورد باشگاه‌ها و مسابقاتی که ثروتی کمتری دارند، صدق می‌کند. در میان تیم‌های آمریکای جنوبی در جام جهانی مانند آرژانتین، برزیل، اکوادور و اروگوئه، یک بازیکن به طور متوسط نیمی از دوران حرفه‌ای خود را در یک تیم خارجی گذرانده است. برای تیم‌های آفریقایی از جمله سنگال، غنا، مراکش و کامرون، این رقم بیش از 80 درصد است.

تیم ملی فوتبال کامرون

به گفته محققان، در لیگ های داخلی فوتبال این اعداد نشان دهنده پویایی نابرابر در فوتبال بین المللی است. لیگ‌های بزرگ اروپایی قدرت مالی برای حفظ استعدادهای جوان خود را دارند و در عین حال ستاره‌های آینده را از بازارهای در حال توسعه وارد می‌کنند. در همین حال، کشورهایی که ساختار ملی کوچکی دارند، اغلب در یک دور باطل گرفتار می‌شوند که نه تنها آنها را از حفظ بهترین بازیکنان خود باز می‌دارد، بلکه آنها را از توسعه زیرساخت‌های خود تا حدی باز می‌دارد که جذابیت آن برای بازیکنان جوان کمتر شود.

زیرساختی که در فوتبال آفریقا وجود ندارد

سنگال به عنوان قهرمان جام ملت‌های آفریقا مسلماً امید اصلی این قاره برای تأثیرگذاری در قطر است. با این حال، سنگال نیز تیمی است که بازیکنان آن به طور متوسط کمترین زمان را برای بازی در لیگ کشورشان سپری کرده‌اند. تقریبا نیمی از بازیکنان تیم سنگال از سن 16 سالگی به بعد هرگز برای یک تیم داخلی بازی نکرده‌اند. آنهایی هم که در یک تیم داخلی عضویت داشتند، مدت زیادی برای آن تیم بازی نکرده و نهایتا تا 20 سالگی کشورشان را ترک کرده‌اند.

شاید سنگال یک مثال عجیب و نادر از کشوری باشد که بازیکنانش در هیچ تیم داخلی بازی نمی‌کنند اما وقتی به ترکیب سایر تیم‌های آفریقایی هم نگاه می‌کنید، با مساله مشابهی مواجه می‌شوید. جراد آکیندز، استاد دانشگاه حمد بن خلیفه قطر که در مدیریت ورزشی تخصص دارد، می‌گوید که این اتفاق به دلیل ترکیبی از عواملی است که در دهه 1980 شروع به ظهور کردند؛ زمانی که کشورهای آفریقایی در مسابقات بین‌المللی عملکرد بهتری از خود بر جای گذاشتند و توجه ستاره‌های جوان این کشورها به خارج از مرزها جلب و روند مهاجرت‌شان آغاز شد.

سادیو مانه

حتی سادیو مانه، ستاره سنگالی و بهترین فوتبالیست سال آفریقا، سال‌های اولیه فوتبال خود را در آکادمی Generation Foot مستقر در داکار که زیرمجموعه باشگاه دسته دومی متز فرانسه بود، گذراند. او زمانی که 19 سال داشت، کشورش را ترک و با متز قرارداد امضا کرد و سپس به سالزبورگ، ساوتهمپتون، لیورپول و بعداً بایرن مونیخ رفت. مصدومیت او را از جام جهانی محروم کرد اما دو نفر از هم تیمی‌های سنگالی او یعنی اسماعیل سار و پاپه متر مسیر مشابهی را دنبال کردند و در حال حاضر به ترتیب در باشگاه‌های لیگ برتری تاتنهام و واتفورد بازی می‌کنند.

داشتن تعداد زیادی از بازیکن آفریقایی در برخی از موفق‌ترین باشگاه‌های جهان برای مخاطبان تلویزیونی در خانه جذاب است. آنها ترجیح می‌دهند بهترین فوتبالیست‌هایی را که کشورشان را در لیگ‌های اروپایی تماشا کنند تا آنکه آنها را در لیگ‌های داخلی ضعیف‌تر خود ببینند. این باعث می‌شود که استادیوم‌های محلی همیشه خالی باشند.

این امر همچنین باعث شده است که تیم‌های ملی آفریقایی به تعداد بیشتری از ملی پوشان خود در خارج از کشور تکیه کنند. این پدیده با تجدید نظر در قوانین صلاحیت فیفا در سال 2004 تشدید شد که به فوتبالیست‌ها اجازه می‌داد حتی اگر نماینده کشور دیگری تا سطح جوانان بودند، تیم ملی خود را در رده بزرگسالان تغییر دهند. تیم غنا نمونه خوبی برای این موضوع است. فهرست نهایی 26 نفره آنها شامل چهار بازیکنی است که قبلاً هرگز پیراهن ستارگان سیاه را نپوشیده بودند. طارق لمپتی متولد انگلیس، ایناکی ویلیامز متولد اسپانیا، الیشا اووسو متولد فرانسه و دنیس اودوی متولد بلژیک همپای بازیکنانی هستند که در این جام جهانی برای غنا به میدان رفته‌اند.

بحران هویت در آمریکای جنوبی

در مقایسه با آفریقایی‌ها، اکثر بازیکنان کشورهای آمریکای جنوبی مدت زمان بیشتری در باشگاه‌های داخلی می‌مانند. تنها سه بازیکن از این قاره پس از 16 سالگی برای هیچ تیم داخلی بازی نکرده‌اند. رودریگو بنتاکور هافبک اروگوئه‌ای کار خود را در تیم آرژانتینی بوکا جونیورز تنها 120 کیلومتر دورتر از زادگاهش آغاز کرد. جرمی سارمینتو از اکوادور پس از حضور در تیم ملی انگلستان در سال‌های جوانی به تیم ملی بزرگسالان اکوادور پیوست و البته لیونل مسی، برنده هفت بار توپ طلا که در 13 سالگی آرژانتین را ترک کرد و به بارسلونا پیوست.

لیونل مسی جام جهانی 2022

فوتبال آمریکای جنوبی در معرض فشارهای اقتصادی مشابه با کشورهای آفریقایی قرار دارد. لیگ‌های این قاره ممکن است قوی‌تر باشند و استعدادهای جوان را برای مدتی طولانی‌تر حفظ کنند، اما این تلاش مدت زیادی دوام نمی‌اورد. اغلب بازیکن آمریکای جنوبی در این جام جهانی اولین بار در سن 21 سالگی به خارج از کشور خود نقل مکان کرده‌اند.

همانند آفریقا، این پویایی بر روابط بین هواداران و باشگاه‌های داخلی نیز تأثیر می‌گذارد. این مساله حتی در برزیل که 5 قهرمانی جهان را دارد و باشگاه‌های آن تا همین یک دهه پیش خود را رقیب تیم‌های اروپایی می‌دانستند، به چشم می‌خورد.