روزی که مایک تایسون برای اولین بار لرزید : مشت کوبنده‌ TNT !

به گزارش سرخ نیوز، احتمالا و به زودی شاهد مبارزه میان دو مشت‌زن شکست ناپذیر دنیای بوکس یعنی تایسون فیوری و اولکساندر اوسیک خواهیم بود. بگذارید به سراغ مبارزه‌ای مشابه در سال 1987 برویم: مایک تایسون در برابر تونی تاکر. مبارزه‌ی دو مشت‌زن شکست‌ناپذیر برای کسب عنوان قهرمانی IBF در دسته‌ سنگین وزن. مبارزه‌ای که با نام «یک مرد، یک تاج، یک قهرمان» در روز یکم آگوست 1987 در لاس وگاس به انجام رسید. و با وجود اینکه رکوردهای دو بوکسور تقریبا با هم یکی بودند اما اغلب افراد پیروزی تایسون را قطعی می‌دانستند.

مبارزه مایک تایسون با تونی تاکر

با این وجود تایسون دشوارترین امتحان دوران حرفه‌ای خود تا به آن لحظه را در همان راند اول پیش روی خود دید. زمانی که تاکر شش فوت و پنج اینچی آپرکات راست مردافکن خود را روانه‌ چانه‎ او نمود. این ضربه‌ ناگهانی باعث شد که زانوهای تایسون خم شود. قدرت مشت تاکر به حدی بود که «مایک آهنین» برای ثانیه‌ای در وسط رینگ عقب‌عقب گیج می‌خورد. ناگهان تایسون شکست‌ناپذیر دوباره شبیه یک انسان شده بود. این جوان ٢١ ساله تا پیش از این سی مبارزه را به انجام رسانده بود و هر 30 مبارزه را پیروز شده بود. مایک آهنین در ٢٧ مبارزه از این 30 مبارزه حریف خود را ناک اوت کرده بود. او جوان‌ترین مشت‌زنی بود که کمربند قهرمانی جهان در دسته‌ سنگین وزن را به کمر بسته بود. او عادت کرده بود که حریفان خود را گوشمالی دهد، نه اینکه گوشمالی دریافت کند. گزارشگر شبکه‌ HBO همزمان با این صحنه فریاد زد:

این احتمالا بهترین ضربه‌ای بود که تایسون تا به حال دریافت کرده است.

اجرای نمایش تاکر در برابر خطرناک‌ ترین مشت‌ زن دوران

تونی تاکر تا سال‌ها بعد مورد پرسش قرار می‌گرفت که چرا بلافاصله به حمله ادامه نداد. اما حقیقت این بود که تایسون پس از آن ضربه به سرعت هوش و توان خود را بازیافت. او چانه‌ای بسیار قدرتمند داشت و به ندرت نیز تنها با یک شات تحت تاثیر قرار می‌گرفت. تا پایان راند نخست او به حمله بازگشته بود و ضربات بی‌رحمانه‌ای را نیز حواله‌ تاکر کرده بود. اما تونی تاکر، ملقب به TNT، قرار نبود مشابه دیگر حریفانی که روبروی مشت‌های تایسون قرار گرفته بودند به این سادگی‌ها تسلیم شود. این مرد بلندقد ٢٨ ساله رکوردی شبیه به حریف خود داشت. او در ٣۴ مبارزه‌ قبلی خود هرگز شکست نخورده بود. تاکر در ٢٩ مبارزه از این ٣۴ مبارزه حریف را ناک اوت کرده بود. او مهارت‌های خود را نه فقط برای شلیک مشت به سمت تایسون بلکه برای انجام حرکات نمایشی و به وجد آوردن تماشاچیان به کار می‌گرفت. از نگاه مغرورانه و نخوت آمیز به تایسون گرفته تا دراز کردن دست چپ و پیچاندن آن با دست راست، تاکر در حال اجرای نمایش در برابر خطرناک‌ترین مشت‌زن دوران بود. در همین حال مایک تایسون در حال پیش بردن کار بود و با ضربه‌های پیاپی به بدن تاکر سعی در بیرون کشیدن تمام بنیه‌ و استقامت حریف داشت. همزمان و به تعداد کافی مشت‌هایی را نیز روانه‌ی سر و صورت تاکر می‌کرد تا نتیجه را هرچه بیشتر و بیشتر به سود خود سازد. اما تاکر به طرز تحسین برانگیزی لجوجانه روی پای خود ایستاد. حتی با وجود اینکه واضح بود او بازنده‌ این نبرد است. در نهایت مایک تایسون با اجماع داوران و با نتایج 111-119، 113-118 و 112-116 پیروز مبارزه شد.

رقابتی ترین مبارزه مایک تایسون در دوران حرفه ای

این رقابتی‌ترین مبارزه مایک تایسون در ابتدای دوران حرفه‌ای او بود. وقتی در پایان مبارزه از او پرسیدند که آیا آن ضربه‌ آپرکات او را لرزاند صادقانه پاسخ داد:

بله. تاکر مشت‌زن بسیار قدرتمندی‌ست. اما آن ضربه نیز به تاریخ پیوست.

تاکر در خصوص نتیجه‌ مبارزه معترض بود. اما سوال اصلی این بود که چرا پس از آن مشت کار را تمام نکرد. او بعدها گفت که بروز آسیب مانع عملکرد مناسبش شده بود و همچنین درباره حرکات نمایشی‌اش نیز توضیحاتی داد:

پس از آن ضربه‌ آپرکات دست من آسیب دید و درد می‌کرد. بدترین دردی بود که به عمرم تجربه کرده بودم. اما و به‌هرحال به مبارزه ادامه دادم. دلیل همه‌ آن شواف‌ها و مسخره‌بازی‌ها همین بود. من قرار بود آن بچه را شکست دهم اما چگونه می‌توانستم با یک دست این کار را انجام دهم؟ با دو دست من قادر بودم مایک تایسون را ناک اوت کنم.

در ادامه‌ مبارزه او سعی کرد به دور رینگ بچرخد و بازی را نگه دارد. در حقیقت تونی تاکر هرگز حتی نزدیک به شکست دادن تایسون هم نبود و به جز همان یک لحظه‌ کوتاه چیز دیگری ارائه نداد. با این حال این مبارزه نشانه‌های افول قریب الوقوع مایک تایسون را آشکار ساخت.

وقتی تایسون تصمیم گرفت بوکس را کنار بگذارد

تایسون پس از این مبارزه تا یک هفته در کمپ تمرینی حاضر نشد و خبر داد که می‌خواهد بوکس را کنار بگذارد. یک خوشه از موهای سر او ریخته بود و پزشکان استرس را عامل آن می‌دانستند. شایعه‌هایی بود مبنی بر اینکه تیم مدیریتی او می‌خواهند مربی‌اش یعنی کوین رونی را با ادی فاچ که باتجربه‌تر بود جایگزین کنند. پس از مبارزه کوین رونی پیشگویانه اظهار داشت که تنها چالش پیش روی تایسون بی‌میلی خود اوست. او گفت:

تایسون می‌تواند تا مدت‌ها به سلطه‌ خود بر دسته‌ سنگین وزن ادامه دهد؛ اگر این چیزی باشد که او می‌خواهد. و این یک اگر بسیار مهم است. همه چیز به خود او بستگی دارد.

با در نظر گرفتن اینکه مایک تایسون تمام کمربندهای اصلی دنیای بوکس را مال خود کرده بود وضعیت او را می‌شد چیزی شبیه رسیدن به پوچی و افسردگی و از دست دادن انگیزه به شمار آورد. مبارزه‌ او با تونی تاکر قله‌ دنیای بوکس بود و تایسون به عنوان پادشاه بی چون و چرای دسته‌ی سنگین وزن تاج بر سر می‌گذاشت. اما شاید پریشانی مایک تایسون ریشه در این واقعیت داشت که قهرمان پیشین این دسته یعنی مایکل اسپینکز تصمیم گرفته بود از کمربند خود دفاع نکند. در نتیجه هیچکدام از طرفداران بوکس تایسون را پادشاه واقعی نمی‌دانستند؛ تا زمانی که بر اسپینکز غلبه نکرده بود. اتفاقی که یک سال بعد رخ داد: «مایک آهنین» اسپینکز را در نود ثانیه ناک اوت کرد.

تونی تاکر به سمت الکل و مواد مخدر پیش رفت

تونی تاکر بدون شک رقیب سرسخت‌تری نسبت به مایکل اسپینکز بود. پیش‌بینی می‌شد که او در ادامه یکی از مبارزان اصلی دسته‌ی سنگین وزن باشد. تاکر پس از شکست در برابر تایسون چهارده مبارزه‌ی متوالی را با پیروزی پشت سر گذاشت. تا اینکه سرانجام در سال 1993 در برابر لنوکس لوئیس متحمل شکست شد. بار دیگر تاکر 12 راند را در برابر مشت قدرتمند لنوکس لوئیس ایستادگی کرد و لحظات درخشان کوتاهی نیز داشت. پس از این مبارزه بود که دوران حرفه‌ای تاکر به سمت قتلگاه الکل و مخدر پیش رفت. اما همانند هماوردش یعنی تایسون، تونی تاکر نیز در دوران بازنشستگی توانست بر دیو درون خود غلبه کند. اگرچه او هرگز افتخار بزرگی را به چنگ نیاورد اما بدون شک خاطره‌اش را در صفحات تاریخ بوکس برجا گذاشت. تایسون بعدها گفت: