غم‌الود و حسرت‌بار؛ برای حامد، ناصر و همه خداحافظی‌های غریبانه ورزش ایران

به گزارش خبرنگار سرخ نیوز، حامد حدادی از تیم ملی بسکتبال خداحافظی کرد. اتفاقی مهم که به یک خبر کوتاه و زودگذر در مورد قد بلندترین ورزشکار سرشناس این روزهای ورزش ایران خلاصه شد. به نظر می‌رسد قرار است یکبار دیگر خیلی زود یکی از مهمترین ورزشکاران تاریخ کشورمان را فراموش کنیم. حامد حدادی 37 ساله، پس از سال‌ها حضور در سطح اول بسکتبال ایران و دنیا، در جام جهانی بسکتبال 2023 و در آخرین بازی تیم ملی ایران مقابل لبنان که با شکست 71-63 نیز همراه بود، برای همیشه از تیم ملی بسکتبال خداحافظی کرد. او در یک ورزشگاه نسبتا خالی از تماشاگر و به دور از هموطنانش طعم تلخ جدایی را چشید و در حالی که روی دوش هم‌تیمی‌ها و بازیکنان لبنان قرار گرفته بود، در میان غمی سنگین آخرین بازی ملی خود را تجربه کرد. حامد حدادی در حالی تن به خداحافظی از تیم ملی بسکتبال داد که به اعتقاد بسیاری از کارشناسان او توان و ظرفیت ادامه حضور در این مسیر را داشت و در میان برهوت استعدادهای بسکتبالی که طی 20 سال گذشته هیچ بازیکنی نتوانسته جای او را پر کند، همچنان با صلابت زیر تور نفس حریفان را می‌گرفت. غم‌الود و حسرت‌بار؛ برای حامد، ناصر و همه خداحافظی‌های غریبانه ورزش ایران آن پسر جنوبی شرور که روزی شیشه سبد ورزشگاه آزادی را از سر عصبانیت خرد کرده بود، حالا دیگر با موهایی که گرد سفیدی رویش نشسته بود، رسیدن به آخر خط را حس می‌کرد. حامد حدادی اگر در جایی جز ایران بسکتبال بازی می‌کرد، قطعا مانند درک نوویتزکی، پاول گسول، تیم دانکن و چندین ستاره بزرگ دیگر که هم پست یکدیگر بودند و چندین بار نیز مقابل هم قرار گرفتند، با شایستگی و احترام بدرقه می‌شد نه در غربت و در جایی که حتی بازیکنان جوان لبنان جایگاه چنین فوق ستاره‌ای را می‌دانستند؛ بازیکنی تاثیر شگرفی بر بسکتبال آسیا داشت، بازیکنی که اولین بازیکن ایرانی تاریخ NBA لقب گرفت و بازیکنی که قطعا خلا نبودش همچون خلا نبود علی دایی در تیم ملی فوتبال، سال‌ها حس خواهد شد و پرشدنی نخواهد بود. با این حال حامد حدادی اولین ورزشکار سرشناس ایرانی نیست که بدین شکل راهی جدایی از ورزش را در پیش می‌گیرد و آخرین آنها هم نخواهد بود. او که سالها برای بسکتبال زحمت کشید و مهمترین افتخارات این ورزش را در تاریخ کشورمان به همراه نسل طلایی بسکتبال رقم زد، ممکن است آینده متفاوتی داشته باشد و همچنان به حضورش در بسکتبال در سطح بین المللی ادامه دهد، اما فراموش نخواهیم کرد که او هم مانند ورزشکاران بزرگ دیگری غریبانه از دلبستگی خود جدا شد. پیش از حامد حدادی هم به یاد داریم که نامدارانی به همین شکل با ورزش یا تیم‌های ملی خداحافظی کرده بودند.

ورزشکارانی که غریبانه خداحافظی کردند

اگر بخواهیم گذشته را مرور کنیم، قطعا یکی از بزرگترین نام‌ها ناصر حجازی خواهد بود؛ دروازه‌بان افسانه‌ای استقلال که پس از کنار گذاشته شدن از تیم ملی فوتبال، در روزهای آخر فوتبالش به لیگ بنگلادش پیوست و مدتی را آنجا در اوضاع نه چندان مساعدی سپری کرد و سرانجام در کشور فقیر آن روزهای شرق آسیا دست از فوتبال کشید. در فوتبال مثال‌های این چنینی کم نیست. از گذشته علی پروین را هم به یاد می‌آوریم که در شرایطی که سه سال همه در انتظار بازی خداحافظی او بودند، ستاره بی چون و چرای دو دهه فوتبال ایران که تا سنین بالا مشغول بازی بود، در نهایت بدون یک بازی خداحافظی بازی در تیم ملی را کنار گذاشت. یا علی جباری که در روزهای آخر فوتبالش به تیم سطح پایینی به نام شهپر رفت و در همانجا عطای فوتبال را به لقایش بخشید. البته این سبک از خداحافظی‌ها و عدم احترام و انجام قدردانی از بزرگان فوتبال به همین چند چهره قدیمی خلاصه نمی‌شود. یکی دو دهه بعد مجید نامجو مطلق و سیروس قایقران با همه محبوبیتی که داشتند، در فضایی غبارآلود و دور از هیاهوی فوتبال، کارشان را با فوتبال تمام کردند. در آن سالها بسیاری از نام‌های سرشناس فوتبال به همین شکل راهشان را از فوتبال جدا کرده بودند. در سال‌های بعد هم این رویه ادامه یافت و بازیکنانی مانند علی دایی، علی کریمی، مهدی مهدوی‌کیا بدون یک بازی خداحافظی درخور، به پایان راه رسیدند. علی دایی یک روز بدون مقدمه‌ای اعلام کرد که بازی آخر خودرا برای سایپا انجام می‌دهد و همانجا کارش را با مستطیل سبز و بازی در زمین فوتبال تمام کرد. غم‌الود و حسرت‌بار؛ برای حامد، ناصر و همه خداحافظی‌های غریبانه ورزش ایران

غم‌الود و حسرت‌بار؛ برای حامد، ناصر و همه خداحافظی‌های غریبانه ورزش ایران

در دنیای غیرفوتبالی و میان پهلوانایی که همه عمر سنگشان را به سینه زده‌ایم، قطعا بزرگترین نام غلامرضا تختی است. اسطوره مردمی کشتی که بدون خداحافظی رسمی چهارگوشه تشک را بوسید و برای همیشه به خاطره‌ها پیوست. عبدالله موحد هم سرنوشت مشابهی داشت و بدون یک وداع رسمی و شایسته، به آمریکا رفت و همانجا زندگی کرد. کم آنسوتر سعید معروف را داریم که او هم روزهای آخر حضورش در تیم ملی والیبال را همچون حامد حدادی سپری کرد و بدون آنکه چیزی بگوید و کاری برایش انجام شود، کوله‌اش را پشتش گذاشت و رفت که رفت. این داستان تکراری خداحافظی‌های غم‌آلود و حسرت‌بار ورزش ایران است. آخرین اخبار سایر حوزه های ورزشی