غول کش های سبک وزن؛ بدنسازان کوچکی که بزرگان را به چالش کشیدند

گزارش زنده مستر المپیا ۲۰۲۳ بیشتر بخوانید

بیشتر بخوانید

به گزارش خبرنگار سرخ نیوز، بدنسازی از آن دسته ورزش‌هاست که متر و معیارش با اندازه بدن ورزشکارانش سنجیده می‌شود و هرچه آن‌ها روی صحنه بزرگ‌تر باشند، تأثیرگذاری بیشتری هم خواهند داشت. با این حال، توده عضلانی خالص، تنها چیزی نیست که در یک مسابقه داوران درنظر می‌گیرند.

تقارن، تناسب اندام، فیگور گرفتن و اعتمادبه‌نفس، عوامل دیگری هستند که برروی تصمیمات آن‌ها تأثیر می‌گذارد و به همین دلیل است که همواره عضلانی‌ترین بدنسازان به قهرمانی نمی‌رسند.

اگرچه بسیاری از موفق‌ترین بدنسازان دسته آزاد مردان، وزن‌هایی بیشتر از 110 کیلوگرم داشته‌اند، اما بدنسازانی هم بوده‌اند که با جثه کوچک خود، ثابت کرده‌اند که توانایی به زانو در آوردن رقبای بزرگتر از خود را هم دارند.

در ادامه با 9 بدنسازی آشنا می‌شویم که با وزن‌های زیر 100 کیلوگرم توانستند دست به کارهای بزرگ بزنند و عناوین قابل توجهی را به‌دست آورند.

دنی پادیلا

دنی پادیلا اولین بدنسازی بود که به‌عنوان قاتل غول‌ها لقب گرفت. او در دوران اوجش تنها 155 سانتیمتر قد و حدود 80 کیلوگرم وزن داشت اما این مشخصات فیزیکی باعث نشد تا او نتواند در سال 1975 قهرمانی مستر آمریکا را بالاتر از بدنسازان بزرگی چون دنی گیبل و راجر کالارد به‌دست آورد. دو سال بعد، مجدداً پادیلا در مسابقات مستر آمریکا سال 1977 با کسب جایگاه بالاتر از کالارد و پیت گریمکوفسکی به قهرمانی رسید. بزرگ‌ترین دستاورد پادیلا به‌عنوان یک بدنساز حرفه‌ای، کسب مقام پنجم در مستر المپیا 1981 بود. اگرچه فرانکو کلمبو به روشی بحث‌برانگیز جایزه اصلی را در آن شب به خانه برد، اما پادیلا چندین رقیب بزرگ‌تر از جمله جوسوپ ویلکوز، مایک کاتز و کن والر را در این رویداد شکست داد. پادیلا در سال 1991 از حضور در مسابقات به‌صورت تمام‌وقت کناره‌گیری کرد. آخرین رقابت او به مستر المپیا 2000 برمی‌گردد که در آن مقام دهم را کسب کرد.

فرانکو کلمبو

فرانکو کلمبو همواره به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین بدنسازان غیرسنگین وزن شناخته شده است. ستاره مستند «نبض آهن» کار خود را در رشته پاورلیفتینگ آغاز کرد اما در سال 1970 با کسب عناوین مستر اروپا و مستر یونیورس به شهرت قابل توجهی دست پیدا کرد. قهرمانی او در مستر اروپا توجه زیادی را به خود جلب کرد؛ چراکه موفق شد در مسیر قهرمانی، سرژ نوبرت، که از نظر فیزیک بدنی، بسیار بزرگ‌تر از خودش بود، را شکست دهد. با این حال، بیشتر اعتبار و شهرت کلمبو به قهرمانی‌هایش در مسابقات مستر المپیا سال‌های 1976 و 1981 برمی‌گردد. او همچنین در مستر المپیا سال‌های 1974 و 1975 برای مدت کوتاهی، عنوان برترین بدنسازان سبک وزن زیر 100 کیلوگرم را در اختیار گرفت. بدنسازی تنها ورزشی نبود که در آن کلمبو غول‌ها را در آن شکست می‌داد. او در اولین مسابقه قوی‌ترین مرد جهان در سال 1977 در میان هشت نفر پنجم شد.

آلبرت بکلس

وقتی صحبت از عمر بدنسازی می‌شود، نمی‌توانید آلبرت بکلس را شکست دهید. این ورزشکار متولد باربادوس در بسیاری از مسابقات بعد از 50 سالگی شرکت کرد و به قهرمانی رسید. در حالیکه او در اواخر دوران بدنسازی خود به وزن 100 کیلوگرم رسیده بود، در دوران اوجش همواره کمتر از 100 کیلوگرم وزن داشت. او که به طور عمده در دسته میان وزن جای داشت، توانست قهرمانی مسابقات مستر اروپا سال 1970، مستر یونیورس 1971 و مستر اروپا 1973 را به‌دست آورد. بکلس برای کسب این عناوین با رقبایی بزرگ‌تر از خودش رقابت کرد. او همچنین در بخش سبک وزن مستر المپیا در سال‌های 1975، 1977، 1978 و 1979 شرکت کرد. اگرچه نتوانست این عنوان را از فرانک زین یا فرانکو کلمبو بگیرد. اولین قهرمانی حرفه‌ای او در IFBB در سال 1981 در مسابقات جایزه بزرگ انگلستان به‌دست آمد. پس از آن، غول آخر را در مستر المپیا سال 1985 به قتل رساند؛ جایی که بعد از لی هنی در جایگاه دوم قرار گرفت. آخرین قهرمانی او در مسابقات آبشار نیاگارا در سال 1991 و قبل از بازنشستگی وی در سال 1992 به‌دست آمد.

اد کورنی

هنگامی که درمورد بزرگ‌ترین فیگورگیرهای تاریخ بدنسازی صحبت می‌شود، تنها نامی که بیشتر جامعه بدنسازی بر سر آن توافق دارند، اد کورنی است. او علاوه‌بر حضور موفق در مستند «نبض آهن»، یک عملکرد موفق در مسابقات بدنسازی داشت که از سال 1986 و در اواسط 30 سالگی وی آغاز شد. اولین پیروزی بزرگ او در مسابقه IFBB Mr. USA در سال 1971 به‌دست آمد؛ جایی که او هر دو عنوان بهترین بدنساز کوتاه قد و جایزه کلی را به‌دست آورد. کورنی در سال 1972 با قهرمانی در هر دو دسته مسابقات مستر آمریکا و مستر یونیورس، روند موفقیت‌هایش را دنبال کرد. مهم‌ترین موفقیت کورنی روی استیج مستر المپیا در سال 1977 شکل گرفت که توانست به مقام سوم برسد. او بدنسازانی مانند کن والر و دنیس تینرینو، که هر دو بیش از 100 کیلوگرم وزن داشتند، را شکست داد. به گفته مایک منتزر، کورنی در آن شب، تنها حدود 79 کیلوگرم وزن داشت. هر چه کورنی در ابعاد و اندازه کم داشت، با ظرافت فیگورگیری و ارائه فیگورهایش جیران می‌کرد. او اکنون در مسابقات آرنولد کلاسیک، نام خود را جاودانه کرده است؛ جایی که هر سال به یک بدنساز، جایزه فیگور اد کورنی داده می‌شود.

فرانک زین

یکی دیگر از بدنسازان زیر 100 کیلوگرم که در لیست بزرگترین بدنسازان تاریخ قرار دارد، فرانک زین است. زین با وجود قد 175 سانتیمتری و وزن 84 کیلوگرمی، یکی از معدود بدنسازانی است که در یک مسابقه، آرنولد شوارتزنگر را شکست داده است. این اتفاق در سال 1968 در مستر یونیورس رخ داد؛ جایی که به گفته جان هانسن، مورخ بدنسازی، بلوط اتریشی 185 سانتیمتر قد و 108 کیلوگرم وزن داشت. اگرچه آرنولد بزرگ‌تر بود اما نمی‌توانست با جزئیات عضلات و فیگور بی‌نظیر زین رقابت کند. او توانست در سه دوره متوالی بین سال‌های 1977 تا 1979 قهرمانی مستر المپیا را به‌دست آورد و بزرگانی چون رابی رابینسون و مایک منترز را شکست داد. زین پس از کسب مقام چهارم در مستر المپیا 1983 بازنشسته شد.

سمیر بنوت

آخرین دوره‌ای که یک بدنساز با وزن کمتر از 100 کیلوگرم قهرمان مستر المپیا شد، به سال 1983 برمی‌گردد که سمیر بنوت در مونیخ آلمان به این عنوان دست پیدا کرد. به گفته شیر لبنان، او در این رقابت، تنها 89 کیلوگرم وزن داشت؛ اما با این حال، موفق شد افرادی مانند برتیل فاکس، یوسوپ ویلکوش و لی هنی جوان، که در آن مسابقه سوم شد، را مغلوب کند. قرار گرفتن در برابر رقبای بسیار بزرگ‌تر از خودش برای بنوت مسئله جدیدی نبود. او به جای اینکه صرفاً به اندازه بدن تکیه کند، سعی می‌کرد روی صحنه یک از برجسته‌ترین عضلات پشت دوران خودش را ارائه دهد. بنوت در اواخر فعالیت خود، وزنش را به بیش از 100 کیلوگرم رسانده بود اما درخشش او در مستر المپیا 1983 هنوز هم به‌عنوان یکی از به‌یادماندنی‌ترین قهرمانی‌های این مسابقات محسوب می‌شود.

لی لابرادا

لی لابرادا در سال 1985 با قهرمانی در مسابقات ملی NPC و قهرمانی آماتور جهانی IFBB به‌عنوان یک بدنساز حرفه‌ای دسته میان وزن خود را معرفی کرد. او در سال 1986 با کسب اولین قهرمانی در رویداد شب قهرمانان، نام خود را به سر زبان‌ها انداخت و برای قهرمانی بدنسازانی مانند رابی رابینسون و دیوید هاوک، که به‌راحتی بر رقیب جوان تازه‌کار برتری داشتند، را کنار زد. برجسته‌ترین دستاورد لابرادا مربوط به زمانی بود که در سال‌های 1989 و 1990 در مستر المپیا به مقام دوم رسید. در حالی که لی هنی در آن سال‌ها عناوین زیادی را به‌دست آورد، لابرادا توانست بالاتر از رقبایی مانند وینس تیلور، ریچ گاسپاری، مایک کریستین و مایک کین، که همگی از بزرگان آن نسل بودند، قرار بگیرد. او در این مسابقات وزنی بین 83 تا 85 کیلوگرم داشت اما فیگورگیری او از نظر زیبایی‌شناختی، نظرها را به خودش جلب می‌کرد و دستش را در رقابت باز می‌گذاشت.

فلاویو باکیانینی

فلاویو باکیانینی که فقط 150 سانتیمتر قد و 65 تا 68 کیلوگرم وزن داشت، یکی از کوچک‌ترین بدنسازانی است که تا به حال در صحنه مسابقات بزرگ حضور داشته اما این مشخصات باعث نشد تا او از رسیدن به موفقیت‌ها دست بکشد. او در اولین فصل دوران بدنسازانی خوبی به مسابقات سن خوزه پرو به مقام چهارم رسید و مسابقات آبشار نیاگارا را با قرار گرفتن در رده ششم به پایان برد. سپس در سال 1993 اولین تجربه حضورش در مستر المپیا را به‌دست آورد؛ رقابتی که در آن، در رده سیزدهم ایستاد. در آن رویداد او توانست رقبایی چون مایک ماتارازو فقید که حدود 111 کیلوگرم وزن داشت را شکست دهد. یکی از مشهورترین تصاویر این مسابقه، مربوط به باکیانینی است که در کنار لو فریگنو با وزنی نزدیک به 135 کیلوگرم ایستاده است. باکیانینی هرگز نتوانست در رقابت‌های مهمی به قهرمانی برسد اما در طول دهه 90 میلادی، او از افرادی مانند سمیر بنوت، ناصر السونباتی و رونی کلمن جوان جلوتر بود.

شاون کلاریدا

شاون کلاریدا بدنسازی است که لقب «قاتل غول» را از پادیلا به ارث برده است. کلاریدا قهرمان دو دوره دسته 212 مستر المپیا است. او که معمولاً حدود 80 کیلوگرم وزن دارد، حتی نسبت به معیارهای دسته 212 هم سبک وزن محسوب می‌شود. اما این او را از شکست دادن رقبایی که معمولاً حداقل 10 کیلوگرم وزن بیشتری دارند، منع نکرده است. کلاریدا حتی با رقبای دسته آزاد هم رقابت کرده و آن‌ها را به چالش کشیده است. در سال 2021، کلاریدا با غلبه‌بر ستارگان مشهوری مانند ریگان گرایمز، سدریک مک میلان فقید و سرجیو اولیویا جونیور، عنوان قهرمانی مردان را در مسابقات Legion Sports Fest Pro به‌دست آورد. سپس در آرنولد کلاسیک 2023، در بین 10 رقیب پنجم شد و تنها یک پله پایین‌تر از بیگ رامی با وزن 135 کیلوگرمی‌اش قرار گرفت. کلاریدا گفته است که دوست دارد در آینده در مسابقات آزاد مردان شرکت کند، بنابراین ممکن است این آخرین باری نباشد که او را بالاتر از هیولاهای توده‌ای می‌بینیم.