10 بدنساز نادیده‌ گرفته‌شده عصر طلایی؛ زیر سایه بزرگان!

به گزارش خبرنگار سرخ نیوز، در بدنسازی تجاری و رقابتی، رقابت یکی از بزرگترین عوامل محرک رشد است. با این حال بدنسازی یک ورزش ذهنی است. علاوه بر این اکثر داوران رده بالا موقعیت خود را در کرسی‌های قضاوت برای مدتی طولانی حفظ می‌کنند.

این یکی از دلایلی است که بسیاری از قهرمانان مستر المپیا دارای سلطنت چند ساله هستند. البته نباید مفهوم بدی از این گفته برداشت کرد. دوره طولانی مدت فعالیت داوران به این معنا نیست که آنها به یک بدنساز علاقه بیشتری دارند و نسبت به آنها متعصب هستند اما اگر یک قهرمان بتواند برای مدت زمانی طولانی فرم فیزیکی ایده‌آل خود را حفظ کند و در سطح بالا به رقابت بپردازد، احتمال اینکه داوران برای هر دوره یک قهرمان جدید را معرفی کنند، کم می‌شود.

تفاوت زیادی بین بدنسازان شماره یک و شماره 10 در استیج مستر المپیا وجود دارد اما دو بدنساز برتر معمولا بسیار به هم نزدیک هستند و تصمیم نهایی به عهده داوران است. یک بدنساز باید از هر نظر کامل باشد تا بتواند قهرمان قبلی مستر المپیا را از تاج و تختش پایین بکشد. مهمترین رقیب قهرمان پیشین باید از نظر شکل، تقارن و تناسب اندام و تفکیک عضلات و فرم شرایطی مشابه او داشته باشد. با این حال این قهرمان سابق خواهد بود که با فروکش کردن تب و تاب رقابت، بازهم به جام سندو خواهد رسید.

دشمنی‌ها تنور رقابت را داغ‌تر می‌کنند، با این حال دنیا و تاریخ، فقط نام بدنسازان قهرمان را در حافظه خود جای می‌دهد. همه آرنولد شوارتزنگر، فرانکو کلمبو و لی هنی را به یاد دارند اما نام نفرات دوم برای همیشه در گذشته این ورزش دفن شده است. حالا قرار است در این گزارش به سراغ بدنسازانی برویم که در بالاترین سطح رقابت کردند اما هرگز روی سکو نرفتند. در ادامه به سراغ 10 بدنسازی می‌رویم که دیده نشدند و دست کم گرفته شدند؛

بدنسازانی که در عصر طلایی درخشیدند و نقش مهمی در تکامل بدنسازی داشتند. دوران طلایی به سال‌های میان 1960 تا 1980 یا 1982 اتلاق می‌شود. آرنولد پس از چهار سال وقفه در سال 1980 به استیج مستر المپیا بازگشت تا هفتمین عنوان المپیا خود را کسب کند. کلمبو در سال 1981 به سبک آرنی بازگشت و دومین قهرمانی خود در مستر المپیا را به دست آورد. کریس دیکرسون در سال 1982 عنوان مستر المپیا را به دست آورد و در سال 1983 دوران هیولاهای توده‌ای و سلطنت هشت ساله لی هانی در المپیا آغاز شد.

10 بدنسازی که همیشه دست کم گرفته شدند

اد کورنی ادوارد چارلز کورنی در سال 1972 عنوان مستر یونیورس را به دست آورد. او به همراه چند بدنساز دیگر که در این لیست نامشان دیده می‌شود، در مستند بدنسازی "نبض آهن" حضور داشتند. این بومی هاوایی در هشت دوره مستر المپیا شرکت کرد و دو بار در سال‌های 1975 و 1977 دوم شد. او در سال 1975 بعد از آرنولد به مقام نایب قهرمانی رسید و در سال 1977 رقابت را به فرانک زین واگذار کردد.

بهترین عناوین او در مسابقات نمایشی عبارتند از قهرمانی مستر آمریکا در سال 1971، 1971 و 1973 و قهرمانی مستر یونیورس در سال 1974. کورنی بدنسازی را در سال 1960 در سن 27 سالگی شروع و در اولین نمایش بدنسازی خود یعنی مستر فرمونت 1967، در 33 سالگی شرکت کرد و به قهرمانی رسید. فدراسیون بین المللی بدنسازی او را در سال 2004 وارد تالار مشاهیر خود کرد. کورنی یکی از بهترین فیگورگیران نسل خود خود بود. او در سال 2019 در سن 85 سالگی درگشت اما میراثش در دومین رویداد مهم بدنسازی جهان پابرجا مانده و در هر دوره این رقابت جایزه بهترین فیگور با نام اد کورنی به یک بدنساز اهدا می‌شود.

سرژ نوبرت نوبرت که با نام "پلنگ سیاه" شناخته می‌شود، یکی از بدنسازترین برجسته زمان خود بود و یکی از کات‌ترین عضلات بالاتنه را در دوران طلایی در اختیار داشت. عضلات درشت، گرد و حجیم شکم، باعث شگفتی هوادارانش شده بود. نوبرت در سه دوره مستر المپیا شرکت کرد که در سال‌های 1972 و 1973 به مدال برنز رسید و در سال 1975 بهترین عملکردش را بر جای گذاشت و به مدال نقره دست پیدا کرد. در مستند "نبض آهن" از لو فریگنو به عنوان اصلی‌ترین رقیب نوبرت در مستر المپیا 1975 یاد شده است.

نوبرت در کارنامه درخشان خود پنج عنوان مهم بدنسازی از جمله مستر یونیورس 1976، مستر المپوس 1977، مستر ورلدد 1977 و قهرمانی جهان در سال های 1981 و 1983 را به دست آورد. این بدنساز فرانسوی یک بازیگر سینما بود و کتاب زندگینامه خود را منتشر کرده بود. او همچنین نمایش‌های بدنسازی را تبلیغ می‌کرد. نوبرت از سال 1970 تا 1975 ریاست IFBB فرانسه و اروپا را بر عهدده داشت و انجمن جهانی بدنسازی آماتور را در سال 1975 تأسیس کرد.

آلبرت بیکلز آلبرت بیکلز قهرمان سابق مستر یونیورس و قهرمان سه دوره شب قهرمانان است که یکی از رویدادهای نمایشی پرطرفدار در نیویورک بود. بیکلز 13 بار در مستر المپیا شرکت کرد. او در سال 1975 در سوپر بول بدنسازی حضور داشت و پشت سر آرنولد شوارتزنگر و کورنی مدال برنز را به دست آورد. بیکلز در اوج دوران فعالیت خود که بیشتر از حد معمول طول کشید، به خاطر عضلات دو سر بازوی جنون آمیزش به شهرت رسیده بود.

مستر المپیا 1991 آخرین دوره حضور او محسوب می‌شد. بهترین موفقیت حرفه‌ای بیکلز در مستر المپیا سال 1985 به دست آمد؛ جایی که او به مقام نایب قهرمانی پس از کنار لی هنی رسید. او در این رقابت 55 ساله بود. بیکلز شش بار در مستر المپیا در بین پنج نفر برتر قرار گرفت. او در سن 61 سالگی برنده مسابقه Pro Invitational آبشار نیاگارا شد. بیکلز پس از مهاجرت از باربادوس به لندن، بدنسازی را آغاز کرد. او در سال 1971 به IFBB پیوست و در همان سال در مجموع قهرمان مستر یونیورس شد. بیکلز در بیش از 100 مسابقه بدنسازی شرکت کرد تا به یکی از فعال‎ترین بدنسازان در تاریخ ورزش تبدیل شود.

کن والر کن والر در سال 1975 قهرمان مسابقات مستر یونیورس شد. والر همچنین در مستند "نبض آهن" نیز حضور داشت؛ جایی که او با دیگر بدنساز حاضر مایک کتز وارد درگیری شد. والر در بخش سنگین وزن مستر المپیا 1976 قهرمان شد. این در حالی بود که کتز به مقام نایب قهرمانی رسید و فرانکو کلمبو قهرمان کلی نمایش شد. والر سه بار دیگر در سال‌های 1977، 1980 و 1981 در مستر المپیا شرکت کرد. مهمترین قهرمانی‌های دوران حرفه‌ای والر شامل قهرمانی مستر یونیورس در سال 1975، مستر اینتر نشنال 1971، مستر آمریکا 1971 و مستر ورلد 1970 بود.

در یکی از سکانس‌های ناخوشایند مستند "نبض آهن"، والر در جریان مسابقات مستر یونیورس سال 1975، تیشرت کتز را به که به اعتقاد خودش عامل خوش شانسی‌اش بوده را پنهان می‌کند تا به نوعی حریف اصلی خود را ناراحت و تمرکز او را از بین ببرد. این ترفند هم جواب می‌دهد و والر به قهرمانی می‌رسد. با این حال بعدا مشخص شد که این سکانس، صحنه سازی شده و کارگردانان مستند این کار را برای چاشنی داستان انجام داده‌اند. والر بعدها به تاثیر این سکانس به اعتبار ورزشی‌اش اشاره کرده و گفت "من به مسابقات می رفتم و هو می شدم!"

دنیس تینرینو دنیس تینرینو یکی از عضلانی‌ترین بدنسازان دوران طلایی بود. این بدنساز 185 سانتیمتر قد و 100 کیلوگرم وزن داشت و با این فیزیک تنومند روی صحنه کاملا متمایز بود. تینرینو چهار بار در سال‌های 1968، 1975، 1980 و 1981 عنوان قهرمانی مستر یونیورس را به دست آورد. او همچنین عنوان مستر آمریکا را در سال 1978 و مستر ورلد را در سال 1971 در رده مردان قد بلند کسب کرد. تینرینو شش بار در مستر المپیا شرکت کرد که بهترین عملکرد او در سال 1979 بود؛ جایی که در رده سنگین وزن پشت سر مایک منتزر به مدال نقره دست یافت. تینرینو سپس بازیگر شد و نقش اطلس را در اولین فیلم شوارتزنگر به نام هرکول در نیویورک بازی کرد.

تینرینو بدون شک هیجان انگیزترین داستان زندگی را در بین هر بدنساز دارد. او یک زندگی جنایی را در پیش گرفت و مالکیت یکی از بزرگترین شرکت‌های خدماتی اسکورت کالیفرنیا را بر عهده داشت. دستگیری وی از تلویزیون به طور زنده پخش شد. وکیل تینرینو موفق شد مجازات او را به یک سال زندان کاهش دهد. او در زندان با واعظی آشنا و پس از گذراندن دوران محکومیت خود به یک مبلّغ بین المللی تبدیل شد. تینرینو در سال 1990 به سرطان مبتلا و به او گفته شد که تنها دو هفته زنده خواهد ماند. با این حال سرطان او بهبود یافت. او با چندین حادثه تقریبا مرگبار از جمله جان سالم به در بردن از یک سانحه هوایی، تصادف اتومبیل و قتل مواجه شد. تینرینو در سال 2006 وارد تالار مشاهیر بدنسازی شد و در سال 2010 بر اثر سرطان درگذشت.

10 بدنساز نادیده‌ گرفته‌شده عصر طلایی؛ زیر سایه بزرگان! چت یورتون چستر یورتون تنها بدنسازی است که علاوه بر سرجیو اولیوا توانست آرنولد شوارتزنگر را در مسابقات بدنسازی شکست دهد. او در سال 1966 در مستر یونیورس آماتور در لندن دست به این شاهکار زد. در همان سال او موفق شد فرانک زین و دان هوورث را شکست دهد و عنوان مستر آمریکا را به دست آورد.

یورتون در دبیرستان دچار یک حادثه رانندگی خطرناک شد و چندین جراحت شدید و شکستگی استخوان در لگن، پاها و آرنج خود داشت. او تمرینات وزنه برداری را برای توانبخشی شروع کرد و داستان زندگی ورزشی او اینگونه شکل گرفت. یورتون از طرفداران بدنسازی بدون مواد نیروزا بود و به او لقب "پدر بدنسازی طبیعی" را داده بودند. او چند روز پس از مرگ همسرش در سال 2020 بر اثر حمله قلبی درگذشت.

بویر کو بویر کو بدون شک یکی از متراکم ترین و متناسب ترین فیزیک‌ها را در میان بدنسازان دوران طلایی داشت. او تنها بدنسازی بود که توانست در زمینه عضلات بازو مقابل آرنولد شوارتزنگر بایستد. او ش مرتبه در مستر المپیا شرکت کرد و بهترین عملکرد او در این رویداد، مقام دومی پس از مایک منتزر در سال 1979 در بخش سبک وزن بود.

کو آخرین بار در سال 1982، درست در انتهای دوران طلایی، روی استیج مستر المپیا قدم گذاشت. برخی از قهرمانی‌های مهم او عبارتند از جایزه بزرگ IFBB در سال 1981، مستر تگزاس 1965، مستر جونیور آمریکا 1969، مستر یونیورس 1970 و مستر ورلد در سال 1973. آخرین مسابقه بدنسازی بویر کو در مستر المپیا سال 1995 بود که در آن به رتبه دهم دست یافت. او در دوره قبلی مستر المپیا مدال برنز را کسب کرده بود.

کیسی ویاتور کیسی ویاتور در 19 سالگی به جوانترین بدنسازی تبدیل شد که عنوان مستر آمریکا را کسب کرده است. ویاتور در دو مسابقه مستر المپیا شرکت کرد. او در اولین رقابت خود در رده چهاردهم قرار گرفت و در سال 1982 پس از دیکرسون و زین به مدال برنز رسید. ویاتور در یک حادثه در باشگاه بدنسازی انگشت کوچکش را از دست داده بود. البته ماجرا به همین جا ختم نشد چراکه بدن ویاتور به تزریق واکسن ضد کزاز در بیمارستان واکنش منفی نشان داد و تا آستانه مرگ پیش رفت. این اتفاق ویاتور را دچار افسردگی و در نتیجه تمرینات و رژیم های غذایی را رها کرد. با این حال آنچه در ادامه اتفاق افتاد، مسیر حرفه‌ای او را برای همیشه تغییر داد.

در همان سال ویاتور به طور آزمایشی در باشگاه بدنسازی آرتور جون روی دستگاه تمرینی با شدت بالا کار کرد. این آزمایش به عنوان بخشی از تحقیقات دانشگاه کلرادو بود که نشان داد ویاتور توانسته در مدت زمان 28 روز حدود 28.5 کیلوگرم عضله بدست آورد. او اولین بدنسازی بود که اصول آموزشی HIIT را پذیرفت و نقشی حیاتی در محبوبیت آن داشت. این بدنساز در 62 سالگی بر اثر سکته قلبی دار فانی را وداع گفت.

دان هوورث دان هوورث در دبیرستان در رشته ژیمناستیک فعالیت داشت و برای بهبود عملکردش تمرینات وزنه‌برداری را به روال تمرینی خود اضافه کرده بود. هوورث در سال 1956 با استیو ریوز افسانه‌ای آشنا و علاقه‌مند شد تا مانند او نسبت شانه به کمر را خاصی داشته باشد. هوورث در حالی که در وسترن الکتریک کار می‌کرد، پس از آسیب دیدن دیسک‌های ستون فقراتش در سن 23 سالگی به مدت شش ماه در بستر بود و در مجموع پنج سال طول کشید تا بهبود یابد. پس از بهبودی کامل، هوورث به باشگاه وینس ژیروندا رفت؛ جایی که در چهار سال 28 کیلوگرم عضله اضافه کرد.

هوورث در دهه 1960 وارد رقابت‌های بدنسازی شد و به دلیل شانه‌های گرد و پهنش لقب "دوک دلت‌ها" را بدست آورد. او برنده چندین مسابقه از جمله مستر آمریکا در سال 1967 شد. درست زمانی که همه به این باور رسیده بودند که هوورث برای کارهای بزرگ در این ورزش آماده شده، او در یک قسمت از غرب وحشی در سال 1968 حضور پیدا کرد. او از سال بعد بدنسازی رقابتی را کنار گذاشت تا فعالیتش را در هالیوود به طور حرفه‌ای دنبال کند.

دنی پادیلا این بدنساز با قدی 155 سانتیمتری به "قاتل غول‌ها" ملقب شده بود. او استاد به چالش کشیدن بدنسازان قد بلندتر از خودش بود. پادیلا در طول دوران حرفه‌ای خود در پنج مسابقه مستر المپیا شرکت کرد. بهترین عملکرد او دو مقام پنجمی در مستر المپیا 1979 و 1981 بود. پادیلا در سال 1975 قهرمان مستر آمریکا شد. او در پشت صحنه با جو ویدر ملاقات کرد که همین باعث شد او به کالیفرنیا دعوت شود و در مستند "نبض آهن" ایفای نقش کند. با این حال هر صحنه‌ای از این مستند که پادیلا در آن حضور داشت، پس از اینکه او سعی کرد تیم آمریکا را در در مستر یونیورس آفریقای جنوبی در سال 1975 کنار بگذارد و با پرچم پرتغال در مساباقت شرکت کند، از مستند حذف شد. پادیلا از حضور در تیم آمریکت محروم شد و کن والر، مایک کاتز و رابی رابینسون راهی مسابقات شدند و او به عنوان بدنساز ذخیره در لیست قرار گرفت. پادیلا در سال 1976 به IFBB بازگشت اما در مستر یونیورس توسط محمد مک کاوی مصری شکست خورد. او در سال 1977 قهرمان مستر آمریکا شد و پس از آن در رده سبک وزن قهرمان مستر یونیورس شد.

صفحه بدنسازی سرخ نیوز را در اینستاگرام دنبال کنید: https://www.instagram.com/sorkhnews_gym

جمع بندی

اگرچه ممکن است تعدادی از این 10 بدنساز دوران طلایی که دست کم گرفته شده‌اند، قهرمانی مستر المپیا را در کارنامه خود نداشته باشند اما با این حال سهم آنها در این ورزش غیرقابل انکار است.

آخرین اخبار بدنسازی